Een paar dagen geleden (namelijk, op 15 februari 2018) in de VN-Veiligheidsraad publiceerde de Russische vertegenwoordiger Peter Ilyichev een volledige lijst van de internationale oorlogsmisdaden van Amerika en enkele andere vertegenwoordigers van het Westen. Deze lijst bleek indrukwekkend, maar het was onverwacht dat de Verenigde Staten nooit op enig punt werden berecht. Een dergelijke situatie vereist opheldering, die Mr. Craft zal bieden.
Eerst moet je beslissen over het terminologische apparaat. Ten eerste, wat is direct 'internationale misdaden'? Dit zijn schendingen van de wet die worden overwogen door internationale rechtbanken en soortgelijke instanties, dat wil zeggen misdaden die buiten de rechtsmacht van individuele staten vallen. Er is een specifieke lijst van dergelijke misdaden:
- genocide
- apartheid
- Misdaden tegen de vrede
- Oorlogsmisdaden
Maar zelfs dergelijke schendingen van de wet kunnen worden overwogen door de rechtbanken van het land waarvan de burger het misdrijf heeft gepleegd. Dergelijke rechten worden door internationale normen zelf aan staatsinstellingen verleend (het bekendste voorbeeld is het Handvest van de Verenigde Naties). Oorlogsmisdadigers gaan vaak door alleen staat, niet door internationale rechtbanken. Er is echter één situatie waarin de deelname van supranationale instanties en rechtbanken noodzakelijk is. Dit zijn misdaden begaan door het land zelf, de regering, individuele vertegenwoordigers of deelnemers onder dekking. In het geval van de Verenigde Staten is de situatie precies dat, omdat oorlogsmisdaden gepleegd zijn door vertegenwoordigers van de autoriteiten van het land. Een internationaal tribunaal (militaire rechtbank) wordt vaak opgericht in het geval van een land. Dit orgaan is niet permanent, het is specifiek georganiseerd voor het uitvoeren van één of meerdere gerelateerde zaken (misdaden kunnen worden gecombineerd door het terrein, slachtoffers of de crimineel zelf, bijvoorbeeld een land)
Een belangrijk kenmerk van het tribunaal is dat de oprichting ervan wordt geregeld door de VN-Veiligheidsraad en niet door een afzonderlijk verdrag. Er zijn gevallen geweest in de geschiedenis van de bijeenroeping van een internationaal tribunaal (de zaken van Rwanda of Joegoslavië). Hier ligt het geheim. Aangezien een dergelijk orgaan alleen kan worden opgericht door eenparig besluit van alle permanente leden van de Raad, zal elk veto van Amerika of zijn partners de procedure voor het instellen van het tribunaal blokkeren. Dit betekent dat misdaden niet zullen worden onderzocht.
Dit is echter niet alles. Als u geen rekening houdt met de tijdelijke organen, is de belangrijkste internationale "onderzoeker" het Internationaal Strafhof. Het is sinds 1998 gevestigd in Den Haag (toen werd het lichaam opgericht onder het Statuut van Rome). Alle landen die het statuut ratificeerden (121 van de 193 VN-lidstaten) stemden in met de bevoegdheden van de rechtbank. De Verenigde Staten van Amerika hebben het statuut in 2000 ondertekend en hebben in 2002 haar besluit ingetrokken. Nu erkent Amerika het gezag van het Internationaal Strafhof niet, zodat dit orgaan niet het recht heeft om het land of zijn burgers te veroordelen voor misdaden.
Dezelfde situatie bestaat ten aanzien van een ander orgaan - het Internationaal Gerechtshof. Een illustratief voorbeeld is in 1986, toen een rechtbank het land schuldig bevond aan een oorlogsmisdaad tegen Nicaragua. Het vonnis was om een enorm bedrag uit Amerika terug te vorderen ten gunste van de benadeelde partij, maar de autoriteiten van de staat weigerden eenvoudigweg. Tegelijkertijd besloot het Witte Huis de besluiten van de VN-rechtbank niet als legitiem te erkennen.
Naast Nicaragua probeerde Joegoslavië compensatie te krijgen uit Amerika. Het land heeft samen met internationale instanties een strafzaak tegen de Verenigde Staten en NAVO-partners gestart. De verdachten hebben hierop gereageerd met een opmerking bij de eerder aangenomen Conventie: "de instemming van het land is in elk afzonderlijk geval noodzakelijk voor de toepassing van een internationaal verdrag". Zo zal de VS het oneens zijn met de rechterlijke beslissing (evenals rechtstreeks met de aanklager) een einde maken aan de zaak.
Maar dit is niet het einde van de Amerikaanse autoriteit in de internationale arena. Binnen hun land introduceerde de overheid categorische en begrijpelijke principes die waren ontworpen om Amerikaanse burgers te beschermen en te beschermen. Zo is er een wet inzake de bescherming van Amerikaanse staatsburgers in het buitenland, volgens welke geen internationaal hof (van degenen wiens beslissingen Amerika niet erkent) niet kan samenwerken met de autoriteiten van het land in de vervolging en uitlevering van internationale criminelen. Het is onmogelijk om de uitlevering van gezochte personen te organiseren, het is ook verboden om onderzoeken in de Staten zelf uit te voeren. Bovendien hebben de Amerikaanse autoriteiten het recht om hun strijdkrachten te gebruiken om hun gedetineerde burger uit een ander land te halen. In feite blijkt dat de inwoners van Amerika onkwetsbaar zijn voor internationale beslissingen!
De nationale wetten van de Verenigde Staten van Amerika voorzien in het primaat van de belangen van het land zelf. Tegelijkertijd zijn internationale beslissingen van ondergeschikt belang. De Amerikaanse grondwet bepaalt de gelijkheid van de juridische krachten van nationale wetten en beslissingen van internationale instanties. Maar in hetzelfde document wordt vermeld dat in een betwistbare situatie de later aangenomen handeling doorslaggevend is. Het resultaat is een situatie: een internationale rechtbank neemt een onaangename beslissing voor de Verenigde Staten. Deze beslissing wordt in de Amerikaanse wet opgenomen in de vorm van een speciale wet met een enkele datum. Onmiddellijk nadat de autoriteiten van het land de tweede akte hebben aangenomen, die de rechtskracht van de vorige beëindigt. Omdat de tweede akte later werd aangenomen, heeft hij het voordeel.
