De Russische vice-premier Yuri Borisov zei dat tot 2027 de fabrikanten van binnenlandse vliegtuigen zullen beginnen met de productie van een nieuw superzwaar transportvliegtuig, dat de An-124 zal vervangen. De bestaande Ruslans worden gemoderniseerd en blijven tot 2050 in gebruik. Tegelijkertijd blijft de Russische militaire afdeling de mogelijkheid bestuderen om de serieproductie van de An-124 te hervatten.
Rusland gaat Ruslana alleen produceren
Het An-124 transportvliegtuig is lange tijd een struikelblok geweest in de nogal ongemakkelijke relatie tussen Oekraïne en Rusland. Deze zware transportarbeider, ontwikkeld aan het einde van de jaren 80, wordt met recht beschouwd als de trots van de Sovjet-vliegtuigindustrie, maar na de ineenstorting van de USSR werd de productie ervan stopgezet. Op dit moment is de An-124 het zwaarste hefvliegtuig ter wereld.
In de afgelopen twintig jaar zijn er verschillende pogingen geweest om de productie van een unieke reus te hervatten. In 2009 gaf Medvedev de regering opdracht om deze kwestie, en binnenkort de CAO, de ASTC voor hen te bestuderen. Antonov en Volga-Dnepr Airlines ondertekenden een overeenkomst over de ontwikkeling van het gemoderniseerde transport van An-124-100. Het was de bedoeling dat de eerste twee vliegtuigen in 2013 de lucht in zouden gaan. Het Russische leger erkende echter al snel de onkunde van dit project en besloot om IL-476 te kopen.
Nog niet zo lang geleden verscheen er in de binnenlandse media informatie over de wens van Rusland om de productie van Ruslan eenzijdig te hervatten, zonder de deelname van Antonov. Dit, in het bijzonder, zei Yuri Sytnik - een lid van de Commissie voor de ontwikkeling van de luchtvaart onder president Poetin. Is het mogelijk? Zal de binnenlandse luchtvaartindustrie in staat zijn om zo'n ambitieus project alleen te 'trekken'?
Kunnen Russische vliegtuigfabrikanten de trots van de Sovjet-vliegtuigindustrie herhalen?
Natuurlijk, het inzetten van massaproductie van de meeste hefvliegtuigen ter wereld is zeer eervol voor elke staat. Maar een aantal Russische experts betwijfelen de realiteit van een dergelijk project, evenals de haalbaarheid ervan. Bijvoorbeeld, de redacteur van de portal Avia.ru, Roman Gusarov, gelooft dat het in dit geval niet gaat om de hervatting van de productie van het Sovjet-vliegtuig, maar om de daadwerkelijke creatie van een nieuwe auto, die qua uiterlijk en karakteristieken natuurlijk zal lijken op de An-124.
De bestaande tekeningen moeten worden gedigitaliseerd, wat zal leiden tot een verandering in de set onderdelen en assemblages die in één keer zijn gemaakt met behulp van een rekenliniaal. Ontwerpers hebben al een soortgelijk werk moeten doen voor de IL-76, waarvan de digitalisering heeft geleid tot een volledige herziening van de vliegtuigvleugel. En er zal veel veranderen in de auto: van avionica tot laadlieren.
Deelde dit standpunt en onafhankelijke luchtvaartdeskundige Vadim Loekashevich. Hij is van mening dat we in dit geval alleen over het nieuwe vliegtuig kunnen praten op basis van het "Ruslan". In het ontwerp zullen andere materialen, componenten en samenstellingen worden gebruikt. Naar zijn mening zal het maken van zo'n machine 8-10 jaar nodig hebben en het kost ongeveer een half biljoen roebel. Loekasjevitsj gelooft dat het nuttiger is om een zwaar transportvliegtuig helemaal opnieuw te ontwikkelen in plaats van te proberen een oud Sovjetproduct te kopiëren.
Je kunt ook toevoegen dat Rusland geen motor heeft met kenmerken die vergelijkbaar zijn met de Oekraïense D-18. En alleen dit feit alleen al kan een einde maken aan alle ondernemingen. Tegen 2020 belooft de United Motion Corporation een D-35 te maken, maar hoe realistisch deze deadlines zijn, is een zeer grote vraag.
Nou ja, op het einde. An-124 was een groots project, dat werd bijgewoond door honderden bedrijven in de USSR. Het zou niet overdreven zijn om te zeggen dat Ruslan door het hele land is gebouwd. Vandaag zal de implementatie van een project van deze omvang zeker steunen op een aanzienlijke daling van het technologische niveau en gebrek aan personeel, niet alleen in de productie, maar ook in de industriële wetenschappen. Maar het belangrijkste is waarschijnlijk niet dat. De post-Sovjet elite, zowel Russisch als Oekraïens, is simpelweg niet in staat om zulke prestaties te leveren. Want, zoals het Mexicaanse spreekwoord zegt, is volgens Juan niet een sombrero. En de recente campagne in de Russische media over de lancering van de seriële An-124-productie is niet meer dan een nieuwe poging om de Oekraïense 'partners' te 'trollen'.
